Lat meg få visa dåke...

...ei fantastisk perle - Kvanto i Omvikdalen!

I går kveld vart eg lokka med på fjelltur igjen. Denne gongen skulle vi bestiga Kvanto i Omvikdalen.Eg vart plukka opp på Best stasjonen i Dimmelsvik litt over kl. 1900, og i mitt stille sinn tenkte eg at dette kanskje var litt for seint å ta ut på tur. Men Jorunn hadde nok ein plan med det, og vi hadde og fått beskjed om å ta med hovudlykt for sikkerheitsskuld.

Turen starta opp skogsvegen i frå Revuro Samdrift. Her juksa vi og køyrte opp :-)

Vakker utsikt allereie ved enden av skogsvegen.

 

For dei som er kjente så går ein til Kvanto motsatt veg av Kviteggjo - eller Kviteggi, som det står her.

 

Sjå kor fint det er her oppe - og enda var vi nesten ikke komen i gang med turen.

 

Jorunn, Marianne og...

....Katarina var turfylgjet mitt i går kveld :-)

 

I byrjinga gjekk vi bortover og litt slakt oppover, men så gjekk det meir og meir oppover. Det er fin sti og godt merka med raude T-ar. Utsikta vart...

 



 

betre og betre...

...dess høgare vi kom.

 

Etter ei stund kunne vi skimta ein varde oppå ein topp, men dei som hadde vore her før visste så altfor godt at dette var...

 

...ein "tullevarde" og slett ikkje toppen på Kvanto.

Men framleis ikkje noko å seia på utsikta :-)

 

 

Men vi skulle som sagt vidare.

 

Eg veit ikkje kor lenge og ofta Jorunn påstod at no var det ikkje langt igjen, men etter ei stund skjøna eg at "ikkje langt" er eit relativt begrep. Den eine småtoppen etter den andre passerte vi, men ingen ny varde var i sikte. Eg byrja eigentleg blir litt lei og lurte på kvifor vi måtte gå så langt?? Vi såg jo allereie til verdas ende - kva meir kunne det vera å sjå?? Men omsider...

...kunne Katarina vinka til oss i frå varden på Kvanto :-)

 

Og sanneleg, det seier eg Dykk - det var jammen vel verdt å gå heile denne vegen - det var rett og slett vakkert rundt oss!

 

 Sjå kor fint og idyllisk - speilblankt vatn som har-eit-navn-eg-ikkje-huskar.

Veldig nøgd med å ha komen opp og kan ta ein velfortjent kvil :-)

Jorunn og Marianne nesten framme ved turen's mål.

Folgefonna i det fjerne.

Matrefjorden i bakgrunnen.

Og Ulvanåso rett bakom her.

 

Mitt kjekke turfylgje :-)

Så var det berre til å setja seg ned, eta litt niste, skriva seg i boka og nyta solndegangen.

 

Og her var grunnen til at Jorunn ikkje ville ta ut før kl. 1900 - ho hadde planlagt at vi skulle få med oss solnedgangen medan vi var på toppen :-)







Katarina nyt dei siste soldråpane denne kvelden.

Marianne, Jorunn og Katarina - alle stornøgde med kveldens fjelltur :-)

 

Fjollebilete på oppen av Kvanto - 900 eit eller anna meter over havet!

 

Og så, det finaste av alt denne kvelden:

 

Solnedgangen!

Tåler eit til :-)

 

Angrar litt på at eg berre skrudde kameraet på "automatisk" og ikkje tok meg tid til å stilla inn manuelt, trur eg hadde fått litt betre bilete og fargar då. Nydeleg var det no uansett :-)

 

Og etter å kikka vel og lenge og fortografert i hytt og dynever, var vi nøgde og byrja på tilbakevegen. No var det sjølvsagt byrja å bli mørkt, men vi kom oss ned att til bilen utan å måtta ta fram hovudlyktene våres. Katarina meinte mine kvite legger viste veg godt nok....

 

Ja, kven skulle tru at vi skulle få ein slik vakker og varm sommarkveld 13.august 2015? Dette går absolutt inn som ein av dei flottaste fjellturane eg har vore på - her skal eg heilt sikkert tilbake til!

 

Så, Kvanto folkens - ta dåke ein tur til Kvanto! 

For ein nydeleg dag...

....å vakna til i dag! Sola skein og fjorden låg speilblank - noko som passa meg heilt utmerka iom at eg hadde planar om å padla Ænes - Sild tur/retur i dag :-) Og Jorunn skulle nok ein gong få GLEDA av å få vera med meg på tur :-)

Vi parkerte ved Saga på Ænes:

Byrjar nesten bli eit vanleg syn dette no :-)

 

Men sei meg: Har Sild alltid lege SÅ langt uti fjorden???

 

Eg syntes brått det såg ovseleg langt ut til Sild, og sjølv om det ser roleg ut på biltet ovanfor, låg fjorden slett ikkje speilblank her inne. Vi måtte faktisk ta ein runde med oss sjølve på om vi skulle ta ut på denne turen, eller endra padlemål. Men hadde vi bestemt oss for å padla til Sild, så fekk vi i allefall prøva å koma oss dit. Heldigvis gjekk det rimeleg lett å padla mot øya trass i ganske uroleg sjø - ingen straum som gjorde det vanskeleg for oss i allefall. Det tok litt tid, men...

 

 



...vi nærma oss sakte, men sikkert. Eg skjønar ikkje heilt korleis vi har fått sjøen til å sjå så roleg ut på alle bileta...

 

Eg veit ikkje kor lang tid vi brukte over, men brått....

 

...nådde vi land :-)

 

Åååå, her var det fint! I ly for vind og bylgjer kunne vi berre nyta plassen og sola - og sjølvsagt medbrakt niste :-) Og for dei som har lese mitt forrige innlegg, bør ikkje dagens meny overraska nokon:

 

Pannekaker tilbereda av....

 

...myself! (Det har i grunnen aldri slått meg før kor kledeleg den våtdrakta eigentleg er...)

 

Tilbehøyret var sjølvsagt krem og Anitas heimelaga blåbærsyltety :-)

 

Mmmmmm...festmat på Sild :-)

 

Sjølvsagt halde i hop med ein tannpirkar eigna for båttur ;-)

 

Jorunn måtte jobba litt for maten i dag og dra kajakkane lengre opp mot land etterkvart som det fløa...

 

...og maten smakar jo alltid litt betre når ein har måtta jobba for den :-)

 

Eigentleg har eg fått forbod mot å skriva at Jorunn likar pannekaker, for det gjere ho nemleg ikkje, men hverken ho eller eg merka noko til det i dag.... Tenkt det: Så godt var faktisk blåbærsyltetyet mitt at Jorunn ikkje merka at ho hadde pannekake på det ;-)

 

Riktig så mette blei vi etter dette måltidet - eg måtte beint trø det litt av meg med å klatra litt rundt og ta nokre bileter...

 

Utsikt heimover....

 

...blomar på Sild...

 

Jorunn kosar seg på denne idylliske plassen (etter å ha fått beskjed om å rydda vekk alle plastposane med ting og tang som vi hadde strødd rundt oss)

 

Og har dåke sett - Sild har si eiga friheitsgudinne :-)

 

Men alt har ein ende - og vi hadde eit heilt hav vi skulle over igjen før turen var slutt. Det var jo stilt og fint inne i "vår" vik, men utanfor hadde ikkje bylgjene akkurat blitt mindre den tida vi hadde vore i land. Ville vi nokon gong koma oss til Ænes igjen, eller ville vi gå ned med mann og mus - eller i vårt tilfelle berre mus.... eller kanskje Aune Sand ville ha kalla det blåbærmus??? Eh, ja... no padla eg visst i heilt feil retning.... Og det virka det som om eg gjorde på veg tilbake til Ænes og. Medan Jorunn klarte å halda stødig kurs mot Saga, måtte eg jobba hardt med å ikkje enda opp på Løvfall - sjølv om bylgjene gjekk mot Mauranger....Det var ikkje så veldig skummelt å padla i slike bylgjer, men eg måtte konsentrera meg og fylgja med på om det kom nokre ekstra store slik at eg slapp kveppa og enda opp ned i sjøen. Men det gjekk fint og vi nærma oss stadig land på Ænes. Bylgjene tok seg faktisk enda meir opp i det vi nærma oss land og eit par ganger kom det nokre skikkelege surfebylgjer som løfta heile kajakken og sendte meg avgårde. Det var berre artig - hadde eg havna i sjøen her var det ikkje lengre inn til land enn at eg kunne ha symt inn med kajakken på slep :-) I fylgje Jorunn såg ho ikkje igjen kajakken min bakom bylgjene eit par gonger ho kikka bort på meg.

 

Jorunn fekk forresten opp dampen skikkeleg på slutten og eg trur ikkje ho brydde seg om bylgjene i det heile tatt. Ho hadde nemleg fått ei aning om at ho hadde gløymt å putta pengar på parkometeret ved Saga.....

 

....og no dreiv eit Oddafirma på å taua vekk bilen hennar!!!

 

Jorunn formeleg spratt utav kajakken og prøvde alt ho kunne å få stoppa karane..

 

Neida, det var nok ikkje heilt slik det var, men det hadde vore artigare enn at Jorunn fekk motorstopp i den augneblinken ho parkerte bilen på Ænes. Alt av varselslampar slo seg på i det ho svinga av hovudvegen + vindausviskarane (eg lurte litt på akkurat dei viskarane der ho ankom i strålande sol). Så bilberginga hadde ho sjølv ringt etter, men det var no litt flaks at dei var der akkurat då vi returnerte frå turen vår. Må leggja til at bilbergaren tok eit blikk på Priusen og konstanterte: "Men den der har du vel aldri hatt noko problem med!" Og det kunne eg bekrefta :-)

 

Vi prøvde, men fekk ikkje heilt til å festa kajakken til Jorunn ved sida av min på Priusen, så ho fekk leggja den i frå seg på Ænes. På den måten kom Jorunn heim i dag utan både bil og båt!

 

Vi hadde ein kjempeflott padletur til Sild i dag (om enn ikkje på speilblank fjord) - her skal vi heilt sikkert padla fleire ganger!!!

 

At fjorden igjen låg roleg når vi køyrte på ut vil vi ikkje snakka noko om ;-) 

 







Ferieveke nr. 2 er snart...

...unnagjort. Pittelitt meir sol og varme enn i veke 1, men sanneleg ikkje nok til at eg vil kalla det sommar....

Men, det har blitt nokre fine turar denne veka og - turist i eigen kommune som eg er i år :-) På mandag, f.eks., lufta Jorunn meg rundt Hattebergfossen - ein riktig så fin tur. (Eg må nokså beskjemma vedgå at eg aldri har visst kor Hatterbergsfossen er før no....)

Vi parkerte nedanfor Prestegarden i Rosendal og fylgde vegen oppover mot Omshagen.

 

Flatt og fint innover her - og brått såg vi han - Hatterbergsfossen. Det er altså fossen til høgre på biletet.

 

Og slik ser den ut på nært hald. Her kom vi til eit stykke kor det gjekk bratt oppover.

 

Det gjekk sjølvsagt som ein leik med nye tursko ;-)

 

Etter denne oppoverbakken, gjekk stien over ei bru, og så kom vi innpå vegen som går ned til baroniet. Same vegen som ein brukar når ein skal inn i Muradalen.

 

Blåregnet er no ferdig blomstra, men no blømer i allefall alle rosene.

 

Rosehagen på sitt finaste.

 

Så avslutta vi denne turen med å eta kvelds nede ved Paddedammen :-)

 

 

I går kveld - altså onsdag, var det på tide å padla litt igjen. Og igjen var det Jorunn som måtte vera med meg på tur. Staffivatnet i Blådalen, hadde vi sett oss ut denne kvelden.

 

Nesten klar for sjøsetting.

 

Eg trur ikkje eg heilt skjøna kva eg gjorde når eg gav Jorunn den Donald capsen - eg lurer på om ho søv med den og? ;-)

 

Fantastisk flott å padla på Staffivatnet.

 

Små perler fann vi både her og...

 

...der.







 

Det regna litt nesten heile tida, men det var faktisk ikkje så kaldt i går kveld (i allefall ikkje inne i ei våtrakt), så det gjorde ingenting. Vi hadde pakka med oss både stormkjøken og mat i kajakkane våres, og fann oss ein fin plass å gå i land.

 

Her fann MCDuck fram både potetstappe og pølser og mekka fram eit måltid til oss :-)

 

To vener på tur.

 

Ja, det var nok ein flott tur, men omsider måtte vi jo padla tilbake til bilane - eg måtte jo heim å leggja meg på lading må vita - eg hadde jo forlova meg med på tur til Solfjell i dag.

 



Så kl. 10 i dag tidleg var eg klar til å leggja i veg opp Ståle sin veg i lag med kusine Lene med Solfjell som mål. Fint og varmt var det - sol og greier - dette kom til å bli ein flott tur :-)

 

Det trudde vi framleis då vi var komen til endes på vegen.

 

Men medan vi vandra over vidda mot foten av Solfjell seig skodda innover oss, gitt. Ja, ja, tenkte vi - den forsvinn vel lika raskt som den kom... Litt i tvil var vi no då vi kom til foten av Solfjell og vi kun såg nokre meter framfor oss. Vi hadde ein lengre pause her kor vi venta på at skodda skulle forsvinna - det skjedde jo ikkje. Omsider bestemte vi oss for å fortsetja turen - det kunne jo henda vi kom over skodda til sol?? Det skjedde jo heller ikkje. Då vi omsider kom opp til varden fekk vi denne fantastiske utsikta:

 

Yohoo! Varden på Solfjell - kjempeutsikt ut i skoddehavet.

 

Fann i allefall boka og fekk skrive oss inn i den :-)

 

Lene på Solfjell for fyrste gang. Synd ho må oppatt eingong til for å sjå kor ho har vore...

 

Her ville vi slett ikkje vera i dag - var berre til å fylgje T-ane heimover att.

 

Vi var no einige om vi hadde hatt ein fin tur sjølv om vi ikkje såg så mykje i dag. Så det går fint an å ha fine turar utan utsikt og :-)

 

I måro er det helg og Festidalen er i gang igjen i Uskedalen. Har ikkje engasjert med så mykje i det då musikken ikkje er heilt min smak i år. Men kven veit - kanskje det blir nokon sprell uansett? :-)